نادیده گرفتن کودکان تنبیهی بدتر از تنبیه بدنی

هنگامی که صحبت از خشونت می شود، همه ما فورا به تنبیهات بدنی و خشونت های کلامی فکر می کنیم. یعنی شرایطی که والدین برای تنبیه فرزندان خود او را دچار درد بدنی می کنند تا به وسیله این درد کودک، کار ناپسند را تکرار نکند. اما نوع دیگری از خشونت وجود دارد که شاید بر خلاف مورد قبلی، در ظاهر به چشم دیگران نیاید؛ ولی اگر بیشتر از تنبیه بدنی آسیب رسان نباشد کمتر از آن هم نیست. موضوع این مقاله در مورد غفلت یا نادیده گرفتن فرزندان است.
روانشناس
تاریخ: 04 آبان 1401
شناسه: 91277

حادثه 24 - هنگامی که صحبت از خشونت می شود، همه ما فورا به تنبیهات بدنی و خشونت های کلامی فکر می کنیم. یعنی شرایطی که والدین برای تنبیه فرزندان خود او را دچار درد بدنی می کنند تا به وسیله این درد کودک، کار ناپسند را تکرار نکند. اما نوع دیگری از خشونت وجود دارد که شاید بر خلاف مورد قبلی، در ظاهر به چشم دیگران نیاید؛ ولی اگر بیشتر از تنبیه بدنی آسیب رسان نباشد کمتر از آن هم نیست. موضوع این مقاله در مورد غفلت یا نادیده گرفتن فرزندان است.

 بی توجهی به نیازهای روانی، رها کردن فرزند به حال خود، تنها ماندن به مدت طولانی در منزل، سپردن مراقبت کودک به دیگران برای ساعات و روزهای طولانی همگی مصداقی از خشونت هایی هستند که به کودک روا داشته می شوند.

متاسفانه ملاک بسیاری از والدین از وقت گذرانی با بچه ها، صرفا همنشینی و حضور فیزیکی است. در حالیکه لزوما کنار هم بودن از نظر روانی برای کودکان ارضا کننده نبوده و تنها تعامل و رابطه فعال دو نفره برای کودک احساس ارزشمندی و امنیت را به همراه می آورد. با رشد وسایل ارتباط جمعی، مدت زمان زیادی در این فضاها صرف می شود و به دلیل جذابیت آن ها، والدین گاهی گذر زمان را از دست می دهندو نیازهای کودک مغفول می ماند. در این حالت دو اتفاق می افتد: یا خود بچه ها هم به این فضاها رو می آوردند و ساعات زیادی را در فضای مجازی، تماشای کارتون و فیلم می گذرانند و یا شروع به اعتراض به والدین می کنند و به هر طریقی می خواهند توجه آن ها را جلب کنند.

کار در نقطه ای جدی می شود که کودک برای جلب توجه دست به راه های منفی می زند تا حداقل توجه منفی والدین را جلب کند چون از نظر بچه ها توجه منفی بهتر از نادیده گرفتن کامل است و تا حدی می توانند محبت یا خشم والدین را از راه های منفی به خود جلب کنند. روش هایی مثل لجبازی و نافرمانی، کناره گیری و عدم حضور در کنار افراد خانواده، دست زدن به روش های پرخطر و آسیب رسان مانند پریدن از ارتفاع، دست زدن به وسایل خطرناک می توانند پیامد این بی توجهی ها باشند.

حالا چاره کار در چیست؟ منظور ما از گفته های بالا این نیست که والدین تمام توجه خود را به کودک معطوف کنند و زندگی شخصی و زناشویی خود را تحت تاثیر حضور کودک قرار دهند. بلکه روزانه بین ۳۰ تا ۶۰ دقیقه وقت گذاشتن به صورت مفید و خالص برای فرزندان کفایت می کند. در این مدت زمان نیاز است که یک فعالیت هدفمند مانند بازی، صحبت کردن، خندیدن و شوخی کردن با کودک صورت بگیرد تا به کودک این حس القا شود که والدین وقت اختصاصی برای آن ها در نظر می گیرند. هنگامی که والدین از فضای مجازی استفاده می کنند و کودکان چیزی از آن ها می پرسند بهتر است گوشی را کنار گذاشته، به چشمان کودک نگاه کنند و گفته او را بشنوند. در صورت ضرورت کار به فرزند خود اطلاع بدهند که کار آن ها ضروری است و بعد از انجام کار به سمت او خواهند رفت. با این کار به کودک احساس بی ارزشی و بی اهمیتی نمیدهند. و در مورد پرداختن به مساله کودک بعد از انجام کار ضروری دقت کنند، در غیر این صورت فرزندان دچار بی اعتمادی به والدین می شوند و همین می تواند رابطه را بیش از پیش مختل کند.

صفحه اینستاگرام حادثه 24 را در اینجا دنبال کنید.

در همین رابطه