حادثه 24 - یکی از سوالاتی که تمام ما در کودکی خود با آن مواجه شده ایم این سوال است: موقعی که بزرگ شدی می خواهی چه کاره شوی؟ معمولا پاسخ به این سوال خطیر از دکتر، مهندس و خلبان و در موارد نادری فضانورد فراتر نمی رفت و از همان ابتدا دست یافتن به چنین مشاغلی تبدیل به هدف برای افراد می شد و این تلقی را در آن ها ایجاد می کرد که سایر مشاغل، سطح پایین و دست یافتن به آن ها آسان است.
نکته جالب این جا است که در سال های اخیر و داغ شدن موضوع دستمزد فوتبالیست ها این شغل هم در دامنه انتخابات کودکان قرار گرفته و آن ها این گزینه را هم برای شغل آینده خود انتخاب می کنند. حال این مساله را در چند جهت مورد ارزیابی قرار می دهیم.
پرسیدن چنین سوالی و سوق دادن کودکان به یک سری مشاغل خاص از اساس اشتباه است. جدا از ساده انگاری نسبت به سایر مشاغل باید این فرهنگ در میان کودکان ما جا بیفتد که فارغ از عنوان شغل چگونگی انجام آن و میزان علاقه به کار اهمیت بیشتری دارد. این که برای مثال شما خرازی داشته باشید ولی کار خود را به بهترین نحو انجام بدهید بهتر از این است که یک پزشک متوسط و بی علاقه به کار خود باشید. و یا اگر قصابی هستید که هر روز با اشتیاق به مغازه می روید بهتر از این است که استاد دانشگاهی بی رغبت به رشته و فضای کاری خود باشید.
نکته بعدی که اهمیت بیشتری هم دارد مساله علاقه مندی و رویاهای ناتمام والدین است. متاسفانه در بسیاری از موارد والدین به فرزندان خود به مثابه موجوداتی نگاه می کنند که مسئول برآورده کردن آرزوهای ناتمام آن ها هستند و باید کارهایی که نتوانسته اند در گذشته انجام دهند و یا به هر دلیلی موقعیت دست یافتن به آن ها را نداشته اند توسط فرزندان به انجام برسند. غافل از این که فرزندان ما موجودات مستقلی هستند و این طبیعی ترین نیاز آن هاست که بدون اعمال فشار، طبق خواسته و استعدادهای خود در زمان مناسب برای شغل آینده خود تصمیم بگیرند و در این میان نقش والدین تنها همراهی فرزندان در این فرایند هست نه تصمیم گیری و اعمال قدرت. معمولا این تصمیم گیری بعد از دوران نوجوانی و هویت یابی افراد انجام می شود و جای تعجب نیست که با اندکی آزمون و خطا همراه باشد. اما صبوری و پشتیبانی والد باعث تصمیم‌گیری منطقی تر و مناسب تر از سوی فرزندان می شود.
صفحه اینستاگرام حادثه 24 را در اینجا دنبال کنید.