حادثه 24 - براساس شواهد موجود و تصاویر منتشر‌شده از بقایای موشک به‌احتمال زیاد در نزدیک منطقه حساس مورد اشاره در این حادثه پدافند موشکیTOR-M1 مستقر بوده است.
در پدافند موشکیTOR-M1 که قابلیت جابه‌جایی دارد، لانچرها یا پرتابگرهای موشک به همراه سیستم‌های راداری در یک وسیله نقلیه جمع شده‌اند. نسخه پیشرفته‌تر این پدافند با موشک‌های9M331 است که در سال۱۹۹۱ وارد نیروهای نظامی شد. این نسخه دقت بیشتر و امکان هدف قرار‌دادن 2 هدف را در یک لحظه دارد. این پدافند در واقع یک سامانه موشکی میان‌برد به‌حساب می‌آید که می‌تواند در شعاع ۱۲کیلومتری شیء پرنده را تا ارتفاع 20هزار پایی(۶ کیلومتری) هدف قرار دهد. موشک‌های این پدافند با کلاهک ۱۵کیلوگرمی و سرعت حداکثر 2.8ماخ(2.8برابر سرعت صوت) طوری طراحی شده‌اند که پیش از برخورد منفجر شده و ترکش‌های آن به هدف اصابت کند. این دقیقا اتفاقی است که درباره هواپیمای مسافربری اوکراین افتاده و مقام‌های مربوطه به‌اصطلاح انفجار با فیوز مجاورت را تأیید کرده‌اند. به همین‌خاطر است که هواپیما در هوا منفجر نشده و ترکش‌های آن باعث صدمه شدید به هواپیما، آتش‌گرفتن و سقوط آن شده‌اند.
براساس سرعت، موشک‌های پدافند طی ۱۰ثانیه به هدفی که در فاصله ۱۰کیلومتری است، می‌رسند. از آنجایی که ارتفاع هواپیمای اوکراینی در زمان سقوط حدود ۸هزار پا بوده است، احتمالا در این حادثه طی ۲.۵ثانیه از زمان شلیک به هواپیما برخورد کرده است.
بر‌خلاف هواپیماهای نظامی که تلاش دارند از رصد رادار بگریزند، هواپیماهای تجاری یا غیرنظامی دارای کدی برای شناسایی در حریم هوایی کشورها هستند. تمام هواپیماهایی که قرار است در حریم هوایی ایران پرواز یا از آن عبور کنند، دارای کدهای مشخصی مشهور به «اسکواک کد» هستند.
این کدها در حافظه سیستم هوشمند سامانه مرکزی پدافندی تعریف شده‌اند. علاوه بر آن، افسران و کارمندان کنترل راداری همه آنها را در اختیار دارند. ست‌کردن اسکواک کدها روی دستگاهی به‌نام ترانسپاندر (Transponder) باعث می‌شود که همان شماره به‌عنوان هویت هواپیما روی صفحه اسکوپ رادارهای مرکز کنترل ترافیک و مراکز کنترل راداری نظامی یا همان رپکان ظاهر شود. از این به بعد پرنده در سامانه مرکز کنترل راداری و رادارهای سراسر کشور به‌عنوان پرنده خودی شناخته و قاعدتا باید از بخش تهدید خارج شود.