سرهنگ فداکار ارتش از نجات جان 250 نفر از مرگ در یک شبانه روز می گوید / فکرش را هم نمی کردم کسی از من فیلم برداری کند

سرهنگ محمد حقیقی، افسر 46 ساله لشکر 58 شاهرود همراه با 4 نفر از همکارانش در 24 ساعت توانستند جان بیش از 250 نفر را که در بوران گرفتار شده و خیلی های شان مثل چند نوزاد و چند بیمار در معرض یخ زدگی قرار داشتند نجات دهند. حالا 21 روز پس از این حادثه فیلم منتشر شده در شبکه های اجتماعی همه را شگفت زده کرده است. هرچند سرهنگ حقیقی می گوید این کار را برای رضای خدا انجام داده و اصرار داشت تا گمنام بماند اما سرانجام حاضر شد گفتگو و روایتی باورنکردنی از آن چه که رخ داده بازگو کند.

 

این روزها فیلمی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود که تماشای آن خیلی‌ها را به وجد آورده و حتی موجب غرورشان می‌شود. این فیلم کوتاه چند افسر ارتش را نشان می دهد که مشغول امدادرسانی به افراد گرفتار شده در جاده ای برفی هستند. در بخشی از این فیلم یکی از افسران با درجه سرهنگی وقتی می بیند چند زن و مرد سالخورده و ناتوان نمی توانند سوار خودرو شوند جلوی شان زانو می زند تا آنها به جای پله پا روی کمر او بگذارند. وقتی این فیلم منتشر شد خیلی ها تصور کردند مربوط به سیل است اما پیگیری ها نشان داد ماجرا مربوط به گرفتار شدن صدها نفر در جاده برفی شاهرود - آزادشهر است و قهرمان این ماجرا کسی نیست جز  سرهنگ محمد حقیقی، افسر 46 ساله لشکر 58 شاهرود. این سرهنگ فداکار که 28 سال سابقه خدمت دارد همراه با 4 نفر از همکارانش در 24 ساعت توانستند جان بیش از 250 نفر را که در بوران گرفتار شده و خیلی های شان مثل چند نوزاد و چند بیمار در معرض یخ زدگی قرار داشتند نجات دهند. حالا 21 روز پس از این حادثه فیلم منتشر شده در شبکه های اجتماعی همه را شگفت زده کرده است. هرچند سرهنگ حقیقی می گوید این کار را برای رضای خدا انجام داده و اصرار داشت تا گمنام بماند اما سرانجام حاضر شد گفتگو و روایتی باورنکردنی از آن چه که رخ داده بازگو کند.

***

ماجرای فیلم منتشر شده از شما در شبکه های اجتماعی از کجا آغاز شد؟

27 اسفند بود که در محور شاهرود - آزادشهر، در گردنه خوش ییلاق برف و بوران شدیدی شروع به باریدن کرد. از طرف فرماندهی مدیریت بحران و از طرف نیروی زمینی به ما دستور داده شد که به کمک افرادی که در راه مانده اند برویم. ما هم با خودروهای ویژه ای که مخصوص حمل توپ جنگی است راهی جاده شدیم. این خودروها کرایس نام دارد و توپ را بکسل می کنند و قسمت بار هم برای حمل گلوله توپ است. در آن شرایط فقط این خودروهای اوکراینی بودند که به دلیل قدرت زیاد و جثه بزرگی که دارند امکان تردد در جاده را داشتند. ما هم 4 کرایس داشتیم که برای جابه جا کردن افراد در راه مانده به آنجا اعزام کردیم.

چه افرادی شمار را در این ماموریت همراهی می کردند؟

من همراه 4 نفر دیگر شامل امیرفخرآبادی، فرمانده لشکر، سرهنگ محمدی، سروان شیخی و سروان عظیمی در یکی از این خودروها بودیم و کارمان را از ساعت 9 صبح روز 27 اسفند شروع کردیم. در جاده افراد در راه مانده را سوار می کردیم و آنها را به پادگان چهل دختر که قبل از گردنه قرار دارد منتقل می کردیم و در آنجا اسکان می دادیم. آن روز سوخت خودروهای مسافران گرفتار در برف تمام شده بود و خیلی از خودروها یخ زده بود. مردم در بوران گرفتار شده بودند. این روند از صبح بیست و هفتم بدون وقفه تا پیش از ظهر روز 28 اسفند ادامه داشت و ما موفق شدیم بیشتر از 250 نفر از افرادی که در راه مانده بودند و خیلی از آنها امیدی به زنده ماندن نداشتند نجات دهیم.

 افرادی که در جاده گرفتار شده بودند چه شرایطی داشتند؟

وضعیت همه شان بحرانی بود و اگر کمی دیرتر می رسیدیم معلوم نبود که چه شرایطی پیدا می کنند. ظرفیت کرایس ها بین 20 تا 25 نفر است اما گاهی مجبور بودیم تا 70 نفر را سوار کنیم. چرا که اگر کسی در آن شرایط می ماند قطعا یخ می زد. مثلا خانواده ای بودند که بچه 2 ماهه داشتند. خانواده دیگری فرزند بیمار تشنجی داشتند. خانواده دیگری دوقلو داشتند یا زنان و مردان مسنی بودند که گرفتار شده بودند و احتیاج به کمک داشتند.

مهم ترین افرادی که در این ماموریت نجات دادید چه کسانی بودند ؟

ما بطور مداوم مشغول کار بودیم و حتی فرصت نشد در این 24 ساعت غذا بخوریم. انقدر وضعیت بحرانی بود نه فرصت این کار را داشتیم و نه به خودمان اجازه می دادیم که لحظه ای کوتاهی کنیم. چرا که ممکن بود دیر رسیدن ما به در راه مانده ای به قیمت جان او تمام شود. در نیمه های شب به زن و شوهری رسیدیم که همراه فرزند دو ماهه شان در جاده گرفتار شده بودند. هوا آنقدر سرد بود که ماشین شان قندیل بسته بود. سوخت هم نداشتند. صحنه عجیبی دیدیم که هیچ وقت فراموش نمی کنم. زن و شوهر خودشان لباس های گرم شان را از تن بیرون آورده بودند و هرچه که داشتند دور فرزند دو ماهه شان پیچیده بودند تا شاید او در این سرما زنده بماند. آنها با این کار از جان خودشان گذشته بودند و اگر کمی دیرتر به آنها می رسیدیم هر سه نفر یخ می زدند.

درباره فیلمی که از شما در شبکه های اجتماعی منتشر شده صحبت کنید. آنجا کجا بود و افرادی که سوار خودروی ارتشی می کردید چه کسانی بودند؟

ما حدود 25 نفر را که چند نفرشان افراد سالخورده و ناتوان بودند به نمازخانه بین راهی علی بن ابیطالب (ع) در راهدارخانه خوش ییلاق منتقل کرده بودیم که ساعت 10:30 صبح روز 28 اسفند قرار شد آنها را با خودمان به پادگان ببریم. برف هنوز می‌بارید و  ارتفاع در ورودی کرایس حدود یک متر و نیم است. در نزدیکی نمازخانه اما هیچ وسیله ای نبود و افراد مسن نمی توانستند از این ارتفاع بالا روند و سوار کرایس شوند. در یک لحظه به فکرم رسید که جلوی شان زانو بزنم تا روی زانویم بایستند و بالا برودند اما این کار ممکن نبود. بخاطر همین به صورت چهار دست و پا روی زمین قرار گرفتم تا حدود 5، 6 مرد و زن مسن از کمرم بعنوان پله استفاده کنند و بالا بروند. آن زمان فقط به سوار کردن آنها در کرایس فکر می کردم و متوجه دور و اطرافم نبودم.

چه کسی در آن شرایط از شما فیلم برداری کرد؟

اصلا نفهمیدم که چه کسی از این صحنه فیلم گرفت. چون بیشتر افرادی که آنجا بودند، زمان زیادی در برف گرفتار شده و  شارژ گوشی های شان تمام شده بود. در آن روز سخت اصلا فکرش را هم نمی کردم که 20 روز بعد فیلمی از من و همکارانم منتشر شود.

بعد از انتشار فیلم چه اتفاقی افتاد؟

افراد زیادی اعم از همکارانم تماس گرفتند و به من محبت کردند. حتی افراد زیادی بودند که من آنها را نمی شناختم اما شماره ام را پیدا کرده بودند و تماس گرفتند و شرمنده ام کردند. من هم گفتم هر کاری که کرده ام وظیفه ام بوده است.

زمانی که به این ماموریت می رفتید فکر می کردید که اینچنین خبرساز شوید؟

اصلا به این چیزها فکر نمی کردم. لباسی که به تن کرده ام برای خدمت به مردم است. فرقی نمی کند که برای حراست از کشور و هم وطنانم سینه ام را جلوی دشمن سپر کنم یا اینکه برای نجات شان از برف و سرما جلوی شان زانو بزنم. باور کنید که من آن زمان متوجه هیچ چیز نبودم و هیچ توقعی نداشته و ندارم. فقط خدا را شکر می کنم که توانستم به مردم خدمت کنم. این ماجرا هم عنایت خداوند بود و از لطف همه هموطنانم تشکر می کنم.